Kirgizië: week 3!

Hier is mijn derde verslag van mijn reis in Kirgizië, ik ben zelf inmiddels weer terug in de hoofdstad Bishkek, en heb nu wee internet. Bij dit verslag zitten foto’s die bij het vorige verslag horen, ik had alleen geen internet toen ik die op de website wilde zetten.

Na de eerste rondreis door Kirgizië naar het zuiden van land zijn we twee dagen in Bishkek gebleven. Ik die dagen maken we beruik van de internet cafés om onze blogs te uploaden. Internet is hier lastig te krijgen, zeker buiten de stad. Bij mijn hostamilie heb ik ook geen internet. In de grote steden zijn gelukkig wel plekken waar internet is, in cafés of shopping centers.

De twee dagen in Bishkek zijn ook mijn laatste twee dagen bij mijn hostfamilie. Ik heb meer dan een week bij deze familie geleefd en voel me er goed thuis. Bijna elke dag is er een ander familielid op bezoek. En elke dag koken ze iets nieuws zodat ik Kyrgisch voedsel kan proeven. Het zijn altijd maaltijden met veel vlees en groenten, alleen maar verse producten!

Op de laatste avond bij deze familie nemen we me mee naar een berg in het zuiden van de stad, vanuit waar je heel Bishkek kan zien. We nemen de auto naar deze, en dat levert een soort van cultuurshock op voor mijn hostfamilie als ze zien dat ik mijn riem om doe! Voor mij is het een reflex, maar “een riem heb je niet nodig” word me lachend gezegd.. Eenmaal bij de panorama is er een uitzicht over de hele stad. We zijn hier ’s avonds, maar veel licht is er niet in de stad, veel minder dan een stad in Europa. Ne deze plek gaan we naar een park waar een permanente kermis is (uit de tijd van de Sovjetunie). De prijzen zijn wel leuk: voor een schiettent betaal je hier 0,10€..

De dag daarna vertrekken we met de groep richting het oosten, voor het begin van onze tweede rondreis van 12 dagen. Onze eerste stop in bij Burana Tower. De toren is het enige dat nog overeind staat (na re-consrtuctie) van een oude vesting aan de zijde route. Het is het eerste oude gebouw dat ik in Kirgizië zie! Naast de toren in een klein museum (10m2), waar ik drie Franse toeristen tegen kom. Over de toren zelf vraag ik aan iemand waarom die hier staat. Ik krijg weer 3 verschillende legendes te horen, en er ontstaat weer een discussie tussen kirgiziërs over welke legende nou waar is.. Het is alleen maar leuk om naar dit soort discussies te horen!

De reis gaat verder richting het meer Son-kol, in het centrum van Kirgizië. 50km van het meer gaan we van de “grote” weg af, en begint een onverharde weg naar het meer toe. Het zal ons meer dan 3 uur kosten om deze 50km af te leggen. De weg gaan flink omhoog. En zijn overal gaten, en grote keien. Het is amper meer een weg te noemen. Vaak horen we het geluid van de onderkant van de auto die over de stenen schuift. Naast de ontelbare paarden en schapen zijn er in deze regio ook yacks te zien! Het wordt donker, en de weg alleen maar slechter. We nemen een korte pauze. Buiten is het koud, rond de 5 graden: het meer bevind zich op 3060 meter hoogte! Doordat je luchtdruk verandert ploft er een zakje chips open in de auto!

We horen vanavond in yurtas te slapen, alleen hebben we een probleem: deze yurta te vinden. Rond het meer is geen weg meer, en er is geen licht. We komen vast te zitten, het is te lastig om in het donker een weg te vinden in dit landschap. We staan stil vlak bij een yurta, we vragen of we hier de nacht kunnen doorbrengen. Er wordt ons een yurta toe gewezen waar we kunnen slapen! Ook krijgen we eten, en thee. In de yurta word de kachel aan gemaakt, met schapenpoep! Er groeit hier op deze hoogte geen één boom, schapenpoep is dé oplossing, en het geeft behoorlijk veel warmte! Met de kachel, en de schapenvachten die ons worden gegeven komen we de nacht prima door! Wat een gastvrijheid!

De volgende ochtend zien we voor het eerst het landschap waar we zijn. Het meer Son-Kol is groot, je kan de overkant net zien. Om het meer zijn yurtas, paarden en schapen. Het landschap is één groot groen deken, pure natuur, met niets (behalve de yurtas) wat door mensen is gemaakt, prachtig! Om het meer heen zijn verder bergen, tot bijna 4000 meter, op de toppen licht sneeuw!

Vlak voordat we weggaan (we zitten al in de bus), worden we terug geroepen: er wordt ons Kumus aangeboden.. Weigeren kan niet, dat zou betekenen dat je de mensen niet accepteert, en na alles wat ze ons hebben aangeboden hebben we weinig keus.

We rijden naar onze eerst yurta, waar de helft van de groep zal slapen. Mijn yurta bevind zich aan de andere kant van het meer: 20km, 2 uur rijden. Aangekomen staat het eten al klaar. Schoenen uit, naar binnen, en eten! Het is vandaag de verjaardag van de eigenaar, het haalt een fles vodka tevoorschijn: we krijgen allemaal een glas en drinken op zijn gezondheid.

Na het eten gaan we naar de winkel*. (*: een yurta waar een oud stel meloenen, snickers, en cola verkoopt). Zelfs op deze hoogte, waar de eerste echte stad zich op 5 uur reizen bevind, kost een fles cola nog steeds maar 0,70€! Het is in Kirgizië wel oppassen met houdbaarheidsdatums, misschien zijn sommige producten daarom wel zo goedkoop. Meer dan de helft van de flessen water die ik hier kocht waren over datum bijvoorbeeld..

In de middag gaan we met een groepje wandelen in de regio. We zien sneeuw in de bergen vanuit onze yurta, en willen die plek graag bereiken. Al gauw blijkt dat dat veel te ver is. We kiezen een andere berg uit, klimmen daar op. Het regent en hagelt, en het is koud. Eenmaal op de berg wordt het weer beter en is een prachtig uitzicht over het meer. We bevinden ons op 3260 meter hoogte. Vanaf deze plek kunnen we geen één yurta zien, niets anders dan bergen, gras, en stenen. Pure natuur, prachtig!

De nachten zijn zeer koud in deze regio. We besluiten niet in de yurta te slapen omdat daar geen kachel in is, en de onderkant niet helemaal dicht is, je kan de wind voelen in de yurta. We slapen in onze mini-bus, waar we de verwarming aan kunnen doen. De motor blijft de hele nacht aan staan. Het is niet comfortabel om op deze stoelen te slapen, maar gelukkig wel warm.

De volgende dag keren we terug naar de plek waar de rest van de groep verblijft, aan de andere kant van het meer. We eten hier samen in een yurta. Tijdens de maaltijd komt er een kat naar binnen wandelen, die trots de (nog levende) muis toont die hij net gevangen heeft. Ik ben meteen klaar met eten.. Na het eten gaan we paardrijden. Het is weer een prachtige ervaring om dat op deze plek te doen. Je leert twee woorden, start en stop, en je mag daarna zelf heen lopen waar je maar wilt, tot in de verre verte is het enige wat je kan zien weilanden,, yurtas en bergen. Mijn paard vond de plek duidelijk, minder interessant als ik, en was amper vooruit te krijgen. De enige plek waar hij wat sneller wilde lopen was op de weg terug naar de yurta..

De nachten worden met de dag kouder. De sneeuw valt niet veel hoger dan in het gebied waar we zitten. Ik de laatste nacht in deze regio slaap ik maar 2 uur, ik word al gauw wakker van de kou, en het is onmogelijk verder te slapen, zelfs met alle kleren aan die ik mee heb. De ijskristallen zitten op de ramen van de mini-bus in de ochtend. Het was gelukkig de laatste nacht bij het meer Son-kol.

Onze reis gaat verder naar het dorpje Kochkor, in het midden van Kirgizië. We slapen hier in het huis van de mensen die ook de yurta hadden bij het meer Son-Kol. Met de groep (19) personen krijgen we een kamer aangewezen. Er wordt eten klaargemaakt; overal waar je in Kirgizië op bezoekt krijg je een koningsmaal. Het is hier traditie om te gast alles te schenken wat je maar in huis hebt. We hadden al een tijdje niet gegeten, dus beginnen enthousiast aan de maaltijd; hartige hapjes, dadels, salade, brood, thee, koekjes, fruit... Na een half uur, als ik voel dat ik bijna genoeg heb, roept een Kirigizië jongen of we wat plaats kunnen maken op de tafel, omdat het hoofdgerecht er aan komt. De reactie van alle stagiaires: ??????. En later zitten we aan de Plov. En natuurlijk alles opeten, om te laten zien dat je de mensen die je de maaltijd aanbieden respecteert. Bij alle volgende maaltijden vragen we nu steeds of dit het hoofdgerecht is of niet. Een ding dat zeker is hier is dat je in ieder geval niet van de honger om zal komen. Ik vind het ook nog steeds mooi om alle gastvrijheid die de mensen je hier bieden te zien. Het huis waar we slapen in klein, heeft geen douche, geen toilet, geen elektriciteit. Toch word je altijd zo warmhartig ontvangen, en voel je je altijd thuis.

In de buurt van het dorp bezoeken we een zoutmijn uit de Soviet-Unie. Buiten in het ruim 30 graden, in de mijn zelfs zo’n 5 graden. De mijn is wit, overal waar je een steen opraapt, of een stukje van de muur afhaalt heb je een blok zout in je handen. De mijn is nog steeds open, alleen de laatste 2 weken is die dicht geweest omdat het hele regio zonder stroom zit. In de mijn zelfs zijn kleine kamers, en een soort van woonkamer, met een pingpong tafel. Deze plekken worden gebruikt door de mijnwerkers, maar zijn ook open voor mensen met logziektes. De luchtvochtigheid in bijna 0% in de mijn, en mensen kunnen hier komen om een soort van cure te doen.

’s Avonds spelen we voetbal tegen jeugd uit het dorp. In het begin is het 9 tegen 9, aan het einde 9 tegen 20, steeds meer kinderen wilden meedoen. Het is leuk om met de jeugd uit dit dorp voetbal te spelen. Het dorpje bevind zich op 2000 meter hoogte, en je kan zien dat je kinderen daar hier meer gewend aan zien. Ik moet wennen om lang te rennen op deze hoogte.

Inmiddels zijn we 5 dagen op pad, en nog steeds geen douche tegen gekomen. Ik het huis waar we slapen is ook geen douche, daarom wassen we ons mijn water uit de put, dat heel koud is. De plek die ons word aangewezen om ons te wassen is…. het kippenhok! Zo staan we dus met een teil ijskoud water, de voeten in de kippenstront, een “douche” te nemen. Maar goed, na 4 dagen was het fijn om weer iets van een soort van een douche te kunnen nemen, en waren we weer goed schoon. Behalve de voeten dan..

De reis gaat verder richting het meer Issyk-kul, het grootste meer van Kirgizië, en het op één na grootste bergmeer in de wereld. Elke reis naar een andere plek beidt weer een ander landschap. Je kan uren lang uit het raam kijken, een reis verveelt nooit hier. Rondom Kochkor is de vallei groen door oude irrigatiesystemen, op de bergen zijn kaal, alleen maar zand en stenen, en op de toppen licht sneeuw. Rondom Issyk-kul is er meer leven op de bergen. Dichtbij het meer zijn de bergen rood, oranje, geel. Iets hoger beginnen de bossen, tot op 3000 meter, de boomgrens hier. Daarna alleen maar gras, en op de toppen sneeuw. De verschillende landschappen maken van dit kleine land een groot land, met vele gezichten. Reizen is hier een prachtige ervaring!

Het verslag rondom het meer Issyk-kul zal volgen!