Kirgizië: week 4-5-6!

Het laatste verslag van mijn reis in Kirgizië! Ik ben zelf inmiddels in de hoofdstad, en ga over 5 dagen weer terug naar Bordeaux. Dit verslag verteld de 4e week van mijn reis, tot het einde, en begint bij het meer Issyk-Kul.

Onze eerste stop in de regio van het meer Issyk-kul is bij het Salt Lake. Dit kleine meer ligt vlak naast Issyk-kul, er komt geen nieuw water in het meer, waardoor het zoutgehalte zeer hoog is. Je kan zwemmen in het meer, en als je moe ben kan je gewoon stoppen en een pauze nemen; door het hoge zoutgehalte in het water is het onmogelijk te zinken! Het is heel gek om zo te blijven drijven, door niets te doen. Met een groepje lopen we om het meer heen, de bergen in. We ontdekken na een stukje lopen dat we maar over een dun laagje grond lopen, daar onder is een gat van ongeveer 10 meter: een kleine canyon, we klimmen naar beneden. De canyon in rood en oranje gekleurd door het gesteente. Waar bij het meer redelijk wat toeristen waren is hier niemand (en dus een mooiere plek). Het is een mooi om hier rond te lopen, onder rotsen door, door smalle gangen, onder dunne lagen aarde waar we net nog zonder het te weten overheen liepen.

We slapen die avond in het huis van een van de organisatoren. Geen douche, geen toilet (een gat in de tuin met een muurtje er om heen), maar weer een maaltijd waarvan in begin te denken of het vandaag geen kerstmis is. Zoveel eten, zoveel gastvrijheid, overal word voor ons gekookt en mogen we slapen, met de hele groep van 19.

Op loopafstand van dit huis is het meer Issyk-kul. Het water is kraakhelder. Overal langs de weg zijn kleine zandstranden, en bijna geen mensen. De zuidkant van het meer is veel minder toeristisch dan het noorden, waardoor het water hier ook veel schoner is. Ik zwem in het meer, dan net een groot zwembad is, zo helder water. Vlakbij de plek waar we verblijven is Fairy-Tale Gorge, een gebied met rood, oranje en geel gesteente, met kleine canyons, en een prachtig uitzicht over het gebergte en het meer. We blijven hier ’s avonds tot zonsondergang, maken veel foto’s. Dit is een plek die ik zeker niet had willen missen in dit land! Issyk-kul is de regio van Kirgizië van het fruitteelt. Bij het huis waar we slapen zijn bomen met abrikozen, die we zo kunnen plukken en op kunnen eten. Zo vers, zoveel smaak!

De dag voordat onze reis weer verder gaat kopen we een (nog levende) geit (70 euro voor ruim 15 kilo vers vlees). Het plan is om deze in de bergen, tijdens onze volgende stop op te eten. Een bewoner uit het dorp is bereid deze te slachten, en het vlees voor ons voor te berijden. Als de geit eenmaal in stukjes in een plastic doos zit rijden we verder, de bergen in. De “weg”, een onverhard pas, gaat langs een stroompje naar boven. Waar de bergen in het westen en centrum kaal zijn, rijden we hier door het bos. Af en toe gaat de weg via een brug* naar de andere kant van het water (*4 boomstammen met een laagje aarde en steentjes). In de bergen zijn overal yurts, we huren één van de yurts om onze maaltijd voor de berijden.

We zijn in de buurt van Karakol, de hoofdstad van de regio Issyk-kul. Ten oosten van deze stad zijn de hoogste bergen van Kirgizië, tot 7400meter, aan de Chinese grens. We willen graag richting die plek toe, om een glimp van de hoogste pieken op te kunnen vangen. Helaas is de weg daarheen slecht, en gaat die over een pas heen van bijna 4000meter. We zoeken dus een ander punt uit om een dag lang te wandelen.

In de het zuiden van deze stad is een nationaal park om de berg Karakol Peak heen (5400 meter hoog). In dit gebied zijn een aantal ski-pistes (4..). We vertrekken met de auto richting deze pistes. We stoppen op 2300 meter, daar stopt de weg, en kiezen we een berg uit die we beklimmen, en we hopen dat we vanaf de top Karakol Peak kunnen zien. Om naar boven te gaan zien we een ski-lift, de manier waarop ons vertelt word dat het niet mogelijk is om met die lift naar boven te gaan is typisch kirgizisch: “ok jongens, je kan met de lift naar boven, het kost 2 euro. MAAAR, dan had je dat wel gister moeten melden...” Het wordt dus gewoon lekker lopen!

Onze berg is 3040 meter hoog, ruim 700 meter klimmen. Na iets minder dan een uur kom ik (buiten adem) aan. Het uitzicht is schitterend, vanaf de berg kan je het meer Issyk-kul zien, dat 1400meter lager ligt, en aan de zuidkant zien we de met sneeuw bedekte top van Karakol Peak. Tijdens de hele dag komen we niemand anders tegen. Het is een heerlijk gevoel om in de natuur rond te lopen, zonder achter iemand aan te lopen. Het is lastig voor te stellen dat dit gebied een skiresort is. Behalve de skilift (waar Franse instructies op staan) en twee chalets is er weinig hier. Maar misschien is het eigenlijk alleen maar mooi om de pure natuur te zien, zonder dat die overvol zijn met ski-installaties.

Onze laatste etappe van de reis is in Cholpon-Ata, een kleine stad aan de noordkant van Issyk-kul. Dit is verreweg de meest toeristische plek van het land. De toeristen komen meestal uit Rusland, Kazachstan en Kirgizië zelf. In deze stad bezoeken we een openlucht museum over godsdiensten. Elke godsdienst heeft heel een eigen tempel. Ook zijn er beelden van Griekse en Romeinse goden, wetenschappers, schrijvers (waaronder Victor Hugo). Het grootste standbeeld is voor de president van Kazachstan… (hij heeft deze plek gefinancierd). Er is in de buurt van de stad ook een groot veld met petrogliefen. In de omschrijving staat dat er duizenden van die tekeningen zijn hier… je moet ze alleen wel heel goed zoeken.

Op de stranden langs het meer is het druk op deze plek, en erg toeristisch. Je kan er boten huren, een rondvaart maken, water skiën, paragliden en andere watersporten doen. Helaas is Cholpon-Ata de laatste etappe in onze rondreis door het land heen.

Op 15 Augustus zijn we weer terug in de hoofdstad. De laatste twee weken leven me met de 11 stagiaires samen in een appartement dat voor ons in gehuurd. 11 vlaggen van 11 verschillende landen aan de muur, een meer internationale sfeer kan niet! Deze laatste weken van onze stage worden besteed aan het schrijven en het maken van onze website. Het doel van deze website is om toerisme te promoten in Kirgizië. Ik ben nu een week ik de hoofdstad, de website begint vorm te krijgen, ik zal de link aan het einde van mijn blog zetten.

Het restant van deze blog zal ik nu besteden aan leuke feiten over dit land, die ik vergeten ben te schrijven in vorige reisverslagen. Bijna elke dag zijn er momenten dat ik midden op straat of in een restaurant mijn dagboek erbij haal en iets opschrijf.

Bijna geen één restaurant heeft een vertaalde menukaart. Je gerecht kiezen gaat dus altijd in het Russisch. Eergister waren we zonder Russisch talige uit eten. De menukaart is een soort van Chinees voor ons. Ik herkende het woord ‘pizza’ op de kaart. Ik had de keuze tussen 8 pizza’s, vroeg aan iemand een getal de kiezen: het werd pizza nummer 5. De ober moest er van lachen (???? -> was mijn reactie). Nummer 5 bleek de kinderpizza te zijn… Maar het was best lekker!

Tijdens een rondleiding in een museum wordt ons vertelt over de wilde dieren die in Kirgizië te zien zijn. Na de eerste vier dieren te hebben gehad, sneeuwluipaard, vogels, etc. komen we aan bij het vijfde beest. Hier aangekomen lijkt de gids een stuk minder zeker van zichzelf. En hier ziet u… (stilte)… “animal number 5”! Zonder de naam te geven of informatie liep de gids gauw verder.. Wij moesten er allemaal van lachen, en tijdens de rest van onze trip zijn alle dieren die we niet kennen vanaf nu “animal number 5”.

Gisteravond in een restaurant probeer ik een ijsje te bestellen. Dit bleek nog niet zo makkelijk te zijn. De kaart was uiteraard weer alleen in het Russisch. Ik sla de pagina met ijs open, en zeg tegen de ober “ice cream number 2”, normaal gesproken schepijs met chocolade saus. De ober kijkt een beetje moeilijk maar loopt toch weg. Een tijdje later komt hij een beetje verwart terug naar onze tafel, met de menukaart in zijn hand en daaronder een schoteltje en stelt de vraag: ice cream, or chocolate, terwijl hij een reep chocolade laat zien! We moeten er allemaal om lachen, de ober iets minder, en later krijg ik toch het goede ijsje!

Bijna elke dag neem ik in de stad een van de minibusjes. Elke keer weer is het een heel avontuur. Zo stap ik een keer in zo’n minibus en zag in een bordje met “8 zitplaatsen”, in het Nederlands! En zo ontdek ik steeds meer oude busjes uit West-Europa die hier een nieuw leven krijgen. Een andere dag stopt onze bus (in het midden van de rit) bij een benzinestation, tankt, en rijdt weer verder. De bestuurders van deze busjes doen werkelijk alles tegelijk, sturen, geld innen en wisselen, roken, bellen, en het belangrijkste: toeteren! De meeste busjes hebben zelfs een aparte knop naast het stuur voor de toeter, die echt overal gebruikt word.. Op een dag praat ik met 2 andere stagiaires over dat het ons verbaast dat we in deze stad nooit ongelukken zien in het verkeer, omdat echt alles door elkaar rijd, en het enige dat écht lijk te gelden is “mijn toeter maakt meer geluid dan die van jou dus ik heb voorrang”. Amper 10 minuten na onze discussie: Boem! Onze buschauffeur wilde zo graag ergens stoppen (bushaltes zijn waar je wilt in de stad, de minibusjes stoppen dus overal), dat die te dicht te weg afsneed aan een andere minibus, en hem dus raakte.. Het valt allemaal wel mee, maar zonder te vragen of alles goed gaat met de passagiers stapt hij uit (door de deur aan de andere kant van de auto, de enige nog werkende deur in de bus) en kijk eerst naar de schade aan z’n busje.. Daarna, zonder ook maar iets te zeggen begint onze chauffeur een schadeformulier in te vullen met de andere chauffeur.. We stappen maar uit en nemen de volgende bus!

Op een avond hebben we een discussie met organisatoren over hoe lang een relatie moet duren in Europa totdat je met elkaar kan trouwen. Als ik de vraag daarna aan een Kirgizische vraag krijg ik een leuk antwoord: 1 jaar, dan weet je hoe je partner zich gedraagt in elke seizoen, als alles goed gaat kan je trouwen!

Tijdens de laatste twee weken hier maken we nog één uitstapje richting de bergen, in het zuiden van Bishkek. Via een organisatie huren we tenten, en we worden naar de bergen gebracht, zo dichtmogelijk bij een bergmeer waar we de nacht willen doorbrengen. Eenmaal aangekomen blijkt dat nog niet zo makkelijk, het meer ligt een stuk hoger dan waar we ons bevinden. We weten niet precies waar het meer is (omdat er eigenlijk bijna nooit iemand naar toe gaat). Na vier uur klimmen, ongeveer 1000meter hoogteverschil komen we aan. Boven de boomgrens, midden in de bergen, een schitterend klein turquoise blauw meer. Er is niemand op deze plek, zelfs geen yurta. We zetten snel de tent op, want het wordt al gauw donker. De nacht is erg koud, ik slaap amper. Eenmaal wakker is het zicht schitterend. Als ik de tent open zie ik wilde paarden die vlak naast de tent lopen! Het is op deze plek muisstil, alleen in de verte hoor ik water stromen. Voor de rest niets! De volgende dag moeten we helaas deze plek alweer verlaten, en gaan we terug naar Bishkek voor de laatste twee dagen hier!

Dit is het einde van mijn verslag van Kirgizië. Ik heb hier 6 geweldige weken mee gemaakt, en had het voor geen goud willen missen. Zo’n onbekend land, maar zoveel schitterende plekken!

Het doel van de stage was om toerisme in Kyrgyzstan te promoten. Na 5 weken reizen en schrijven in onze nieuwe website nu open. Er wordt nog aan gewerkt, maar het is nu al een mooi resultaat; www.explorekyrgyzstan.net .

Mijn laatste woord is voor alle mensen waar ik in Kirgizië heb mogen slapen, eten, en dagen mogen doorbrengen; het goede imago dat ik nu van Kirigizië heb is aan jullie te danken, bedankt voor alle gastvrijheid die jullie ons gegeven hebben!