Kirgizië ontdekken, week 1

Na twee maanden wachten was het eindelijk zover, ik vertrek naar Kirgizië! Kirgizië??? Ja inderdaad, dat landje in Centraal Azië, vrijwel onbekend in west Europa, en dat is één van de redenen waarom ik daar naar toe vertrek deze zomer.

Ik vertrek 6 weken, van half Juli tot begin September, in het teken van een stage. Het doel van deze stage is om Kirgizië bekender te maken in de wereld, om te proberen de toerisme op gang te krijgen. Samen met 10 andere studenten uit 10 verschillende lande (Brazilië, Duitsland, Canada, Taïwan…) trek ik het land door, en daarna maken we samen een website om toerisme in dit land te promoten.

Eerlijk gezegd wist ik vrijwel niets van het land voordat ik deze stage tegenkwam. En ik bleek niet de enige te zijn. Om mijn stage te valideren op school was het antwoord; “maar Kirgizië, is dit echt wat je wilde?”, of voor mijn verzekering: “Kir-wat? Waar is dat?”. Ik begon het eigenlijk alleen maar leuker te vinden!

Op 17 Juli is het zover, vanaf Parijs vlieg ik met een overstap in Istanbul naar Bishkek, de hoofdstad van Kirgizië. Het is hier 4 uur later dan in Europa. Mijn eerste indruk van dit land is chaos. Ik loop amper de aankomsthal uit en er stormen tientallen mensen op me af (hoe weten ze toch dat ik toerist ben..): taxi! Taxi! Taxi! Taxi! Ik wacht kalm tot de organisatie van de stage me op komt halen. Ik zie nog een jongen wachten, proberen de taxi-lawine te vermijden, ik loop naar hem toe, hij blijkt dezelfde stage te doen als ik. Het is Bruno uit Canada, en Frans is ook zijn eerste taal!

Een uur later zitten we in de auto, op weg naar de hoofdstad. Het stuur is rechts, wat me verbaasd. Ik vraag of iedereen hier toevallig links rijd? Er wordt overlegt... Het antwoord: sinds kort hoort iedereen rechts te rijden, alleen zijn er gewoon veel auto’s met links een stuur. De weg naar de hoofdstad is één grote slinger weg: de weg zelfs is kaarsrecht, het is alleen een hele kunst om de grote gaten te vermijden. Hier en daar loopt een kip, een koe. Meloenen worden verkocht aan de weg.

Mijn eerste indruk van de stad is dat er bijna geen hoge gebouwen zijn. Ook is duidelijk zichtbaar dat dit land 24 jaar geleden nog lid was van de Sovjet-Unie: de wegen zijn (soms te) breed, gebouwen grauw, Lenin staat nog steeds op z’n plek, en vooral: en word Russisch gesproken! Kirgisch is (in deze regio) de tweede taal. Op school is het normaal dat les in Russisch word gegeven.

Om 7 uur in de morgen kom ik aan bij mijn host family, waar ik de eerste week zal slapen (voor mij is het nu 3 uur ’s nachts). De ouders spreken géén woord Engels, de twee dochters gelukkig wel. Ik krijg ontbijt (ik heb absoluut geen trek, midden in de nacht): groente hapjes, thee, komkommer, thee, biscuits, snoepjes, thee, en als ik denk dat ik alles op heb en mag slapen: een stoofpot met groente, aardappelen, en vlees! In de dagen erna zal blijken dat het meeste wennen toch echt het voedsel was.

Later die dag zien we elkaar voor het eerst met de hele groep. We leren elkaar kennen, drinken en eten wat, en spreken af de volgende dag Bishkek te ontdekken. We lopen door het centrum van de stad. Als je deze stad niet kent lijkt echt elke straat hetzelfde. De meest imposante gebouwen zijn het Parlement, Theater, National Museum en Ala-Too Square met grote fonteinen.

Wat mij opvalt zijn de contrasten: een nieuwe Mercedes rijd naast een oude Lada, slecht onderhouden straten naar een gloednieuw shoppingcenter, maar vooral een stad die op het eerste gezicht een puinhoop lijkt, en mensen die er mooi, gezond en netjes uitzien.

Bishkek is een aparte stad: toen in hier kwam voelde ik me er niet thuis, nu, na een week hier te hebben geleefd ben ik van de stad gaan houden. Elke dag leer ik op een andere manier naar de stad de kijken, en het gevoel te krijgen dat dit een plek is die een vrij slechte eerste indruk maakt, en dat je de charme van deze plek moet leren ontdekken.

Mijn favoriete plek in de stad zijn de Bazaars. Bishkek heeft twee grote Bazar, Osh Bazar en Dordoï, wat de grootste markt van centraal Azië is. Als je voor het eerst in Dordoï komt lijkt het alsof je in een haven rondloopt, omdat elke winkel/kraam een zeecontainer is! Deuren open, en het is net een winkel! Dordoï is zo ontzettend groot, ik heb er bijna een dag rondgelopen, en maar een klein deel gezien. Verkopers komen van ver (Kirgizië, Oezbekistan, Kazachstan, China…) om hier hun producten te verkopen. Je vindt er werkelijk alles: fruit, vlees, kleding, computers, fietsen… Ik vind het een prachtige plek, zoveel mensen, producten en kleuren.

Bishkek is een stad met leuke feiten. In het nationaal historisch museum (of communistisch historische Lenin-Museum), vind je grote beelden van wat brons lijkt. Lenin is in elke hoek afgebeeld. Alleen als je goed kijkt is het brons niet echt, maar eerder een soort van papier-maché, dat met tape aan elkaar word gehouden! Met de groep hebben we zo een hoop lol in het museum, als we ontdekken dat Lenin zijn hand niet meer zou hebben zonder tape, dat het symbool van communisme een stukje kleiner is zonder tape, en ga zo verder. De bewakers (een oude vrouw die in een bloemetjes jurk op een stoel zit) vind het minder grappig.

Het is een geweldige ervaring om maar 10 verschillende nationaliteiten deze stage te doen. Ik leer hoop over andere culturen kennen. Ik kan inmiddels tot 10 tellen in Kirgizisch en Chinees! We praten veel met elkaar over tradities, cultuur en taal. Het maakt deze stage zeer interessant.

In Kirgizië was het een traditie om als huwelijksaanzoek een vrouw te kidnappen. Als een man een vrouw leuk vond dan was het de gewoonte om met zijn vrienden deze vrouw te kidnappen, en later met haar te trouwen. Inmiddels is dit wettelijk verboden. Toch gebeurt kidnapping nog steeds op de bergen (in Kirgizië praat je niet over stad/platteland, maar Bishkek of Bergen). Een leuk feitje je dat omdat die wettelijk verboden is er een celstraf van 7 jaar op kidnapping staat. Maar dit is nog altijd beter dan een schaap stelen… Als je dat doet, krijg je 8 jaar cel!

Ik begin me steeds meer thuis te voelen in dit land, en ook thuis bij mijn host family. Daar hier te slapen leer ik de cultuur hier goed kennen. Het valt me op dat mensen hier zeer GENEREUX en hulpzaam zijn. Vaak slaapt er familie van mij host family in het huis (dat maar twee kamers telt). Bijna elke dag is en een andere oom of tante die langs komt. Bij elk nieuw familie lid leer ik wat nieuws kennen. Zo kom ik s’avonds een keer thuis, staat iedereen in de tuin om een nieuwe auto heen. Er wordt me een glas toe gerijkt, maar voordat ik mag drinken word er gevraagd of ik een kleine speech kan houden in het Engels over deze auto er wat ik ervan vind (en, word me ingefluisterd, dat deze auto zonder botsingen ‘op een gezonde manier zeer oud zal worden). Na dat te hebben gezegd wordt er gedronken op de nieuwe auto. Een andere avond kom ik thuis, net terug van een restaurant, is er een nieuwe oom en tante. Ze wonen in de bergen (en volgen dus veel oude Kirgische tradities). Een van die tradities is om een schaap of koe te doden om te vieren dat het vakantie is, of is een periode van rouw als iemand is overleden. Het beest wordt daarna samen gegeten. Omdat de familie net met vakantie is word me een bord toegereikt met vlees van een koe zie gedood is om hun vakantie te vieren. Pas als ik dit heb gegeten ben ik ‘geaccepteerd’ door de familie.

Na deze eerste week is mijn reis naar Kirgizië nu al een onvergetelijke ervaring. Ik leer steeds meer kennen, en ontdek details in de hoofdstad. Zo kwam ik pas een KFC* tegen!! (*Kyrgyz Fried Chicken). Verder is alles hier zeer goedkoop voor iemand uit west-europa. Een buskaartje is maar 0,12euro bijvoorbeeld!

Na deze week in Bishkek gaan we beginnen aan de rondreis door het land, eerst richting het zuiden, het verslag daarvan zal volgen!